Η Θεωρεία της Ζέβρας

Ήξερες ότι οι ρίγες στο τρίχωμα της ζέβρας δημιουργούνται από κυτταρική προεπιλογή και την προστατεύουν από διάφορες επιθέσεις;

Πράγματι, από έρευνες που διενεργήθηκαν, διαπιστώθηκε πως το πολυσύνθετο αυτό μοτίβο στο τρίχωμα της ζέβρας είναι υπεύθυνο για την προστασία της από επιθέσεις αρπακτικών ζώων και θανατηφόρων εντόμων. Όπως είναι ήδη γνωστό οι ζέβρες οργανώνονται και ζουν σε αγέλες, αυτό σε συνδυασμό με τις ασπρόμαυρες ρίγες τους τις βοηθάει να παραμένουν ασφαλείς και να επιβιώνουν στην άγρια φύση. Ακόμα κι αν προσπαθήσεις να ξεχωρίσεις μία ζέβρα στην αγέλη, μετά από λίγα δευτερόλεπτα θα την χάσεις από τον οπτικό σου στόχο, καθώς από μακριά όλες φαίνονται πανομοιότυπες, αν όχι ίδιες. Έτσι, οι ζέβρες, σε αντίθεση με άλλα ζώα που μένουν ασφαλή επειδή καμουφλάρονται μέσα στην φύση, επιβιώνουν καμουφλαρισμένες μέσα στην ίδια τους την αγέλη.

Πάμε τώρα να δούμε, πως ο Jordan Peterson, σπουδαίος καθηγητής ψυχολογίας, σύνδεσε τον αμυντικό μηχανισμό επιβίωσης της ζέβρας με αυτόν των σύγχρονων ανθρώπων, διατυπώνοντας τη Θεωρία της Ζέβρας.

Σύμφωνα με τα όσα υποστήριξε, οι άνθρωποι έχουν την τάση να επιδιώκουν να μοιάσουν στον κοινωνικό τους περίγυρο, έτσι ακριβώς όπως οι ζέβρες, ώστε να νιώθουν ασφαλείς. Με άλλα λόγια, όσο λιγότερο ξεχωρίζεις στο πλήθος, τόσο λιγότερο κινδυνεύεις να πληγωθείς. Και παρότι διανύουμε μία εποχή που εξυμνείται η μοναδικότητα του κάθε ατόμου, παρατηρείται μία ροπή προς την μαζοποίηση μας. Μιμούμαστε συμπεριφορές, ντυνόμαστε παρόμοια, πηγαίνουμε εκεί που πηγαίνει το πλήθος, αντιγράφουμε συγκεκριμένα life styles στις συνήθειες μας, στην διατροφή μας, στην διασκέδασή μας, επεμβαίνουμε αισθητικά στο σώμα και το πρόσωπό μας για να συμβαδίσουμε με την μόδα και τις προδιαγραφές της εκάστοτε ‘τάσης’ και ουσιαστικά γινόμαστε ίδιοι!

Σύμφωνα με τον Peterson, η συγκεκριμένη τακτική των ανθρώπων ακολουθεί ακριβώς την τακτική προστασίας της ζέβρας, κατά την οποία, όσο λιγότερο ξεχωρίζεις, τόσο λιγότερο εκτίθεσαι και άρα, τόσο λιγότερο κινδυνεύεις να στοχοποιηθείς. Καθώς η στοχοποίηση δίνει το έναυσμα στην κριτική και την αποδοκιμασία και έπειτα στην ανθρωποφαγία, που δυστυχώς ευδοκιμεί την σήμερον ημέρα κι αυτό με τη σειρά της οδηγεί σε πόνο, είτε σωματικό είτε ψυχικό.

Προκειμένου λοιπόν, την αποφυγή να αποτελέσεις δέκτης της εκάστοτε κακοποιητικής συμπεριφοράς, ή αλλιώς συμπεριφορών bullying από όλους αυτούς τους ‘νταήδες’ (αρπακτικά ζώα), που ορίζουν τα κοινωνικά πρότυπα – στερεότυπα και συντηρούν την ψυχολογία της μάζας, προτιμάς να καμουφλάρεσαι και να επιβιώνεις μέσα στο πλήθος, ως ένας ακόμη πανομοιότυπος κλώνος. Διαιωνίζοντας στην πραγματικότητα αυτό που αντεύχεσαι για τον εαυτό σου «να ζεις και όχι απλά να επιβιώνεις», γιατί το να ζεις έτσι όπως θέλεις, να είσαι αυτό που θέλεις, να πηγαίνεις κόντρα στο κατεστημένο και το να είσαι ευτυχισμένος καιροφυλακτεί κινδύνους, που συχνά δεν είσαι εφοδιασμένος και προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις.

Βέβαια αυτό δεν είναι κακό, ούτε παράταιρο, οι περισσότεροι δεν διαθέτουμε το σθένος να ξεχωρίσουμε και να προβάλλουμε την μοναδικότητά μας. Κάποιοι επιλέγουμε να είμαστε κομμάτι της αγέλης και να απολαμβάνουμε την ασφάλεια και την αποδοχή του εαυτού μας μέσα σε αυτήν και αυτό γιατί το ένστικτο της επιβίωσής μας είναι πιο δυνατό από την θέλησή μας να ευτυχίσουμε με τους δικούς μας όρους και προϋποθέσεις. ‘Είναι στη φύση μας και η φύση λειτουργεί με τους δικούς της νόμους’, αρκεί μόνο να είμαστε ενεργητικό κομμάτι της αγέλης και όχι παθητικό, για να διεκδικήσουμε και λίγο ζωή πέρα από επιβίωση και να αποδεχτούμε αυτόν τον ρόλο μας με κατανόηση και στοργή για να έχουμε μία ευκαιρία και εμείς στην ευτυχία και όχι απλώς συμμετοχή.